அஞ்சுவது யாதொன்று மில்லை;

ஒரு பதிவருக்குப் பைத்தியம் பிடித்தால்-.....!

(எந்த நேரமும் கணிணி முன் உட்கார்ந்து பதிவிட்டும் பின்னூட்டம் இட்டும் கொண்டிருந்தால் வேறு என்ன ஆகும் என்கிறீர்களா??)) -


என்ன செய்வார்? தொடர் பதிவுக்குக் கூப்பிடுவாரா ? சாட் செய்வாரா?

மின்சாரம் தடைப்பட்டாலும் பழக்க தோஷத்தில் கணிணி திரையை பார்த்துக்கொண்டிருப்பாரா!!

வக்கீலுக்கு பைத்தியம் பிடித்தால் யுவர் ஆனர் என்று தனியாக வாதாடிக்கொண்டிருப்பார்.

வாத்தியாருக்குப் பித்துப்பிடிதால் பாடம் நடதுவார்.

ஓட்டுநர் ஸ்டியரிங் பிடித்து வண்டி ஓட்டி ஓடுவார்.

நடத்துநர் பேப்பரைக்கிழித்து டிக்கெட் கொடுப்பார்.. இப்படி அவரவர் ஆழ்மனதில் பதிந்திருப்பதே செயலாகவும் பேச்சாகவும் வெளிப்படும்.

“பித்தொடு மயங்கியோர் பிணிவரினும்

அத்தாவுன் அடியலால் அரற்றாது என்நா”
என உறுதி மொழிகிறார் அருளாளர் பித்தொடு மயங்கியபோதும்

பிறைசூடிய பித்தனை மறவாத பீடுடைப் பெருந்தகை
ஞானசம்பந்தப் பெருமான்.  

அஞ்சுவது யாதொன்று மில்லை; அஞ்ச வருவது மில்லை”
என்ற ஞான வீரர்களில் ஒருவராகிய ஸ்ரீமத் அப்பைய தீட்சிதேந்திரர் நூற்றுநான்கு நூல்கள் இயற்றிய மேதை. கவிச்சக்கரவர்த்தி.

நனவிலும் கனவினும் நம்பா வுன்னை

மனவினும் வழிபடல் மறவேன் அம்மான்”

என்று ஆளுடைய பிள்ளையார் அருளிச் செய்தபடி நனவு கனவு ஆகிய இரு நிலைகளிலும் சிவசிந்தனை அவருக்கு நீங்காமல் இருந்தாலும் சாகுங் காலத்தில்,உண்டாகும் வேதனைகளால் அறிவு அழியுமே, அலமரலுறுமே!உயிர் போகும் வேதனை என்று சொல்வார்களே!அப்போதும் தன் சிந்தையாகிய வண்டு, சிவனடித் தியானத் தேனில் திளைக்குமோ?

நோய், கவலை, கலக்கம் முதலியவற்றிற்பட்டு இளைக்குமோ? என்பதுதான் அவர் கொண்ட ஐயம்.

சந்தேகத்தைத் தீர்த்துக் கொள்ளக் கருதினார்.

நம்பிக்கையுள்ள மாணவர்களிடம், ‘ ஊமத்தங்காயைத் தின்று அதனால் அறிவு கலங்கிப் பித்துறும் போது அது தெளியும்வரை அவர் செய்யும் செயல்களைக் குறித்துக் கொள்வதோடு, அவ்வாற் பிதற்றுவனவற்றையும் எழுதி வைக்குமாறு பணித்தபின் ஊமத்தங்காயைத் தின்றார்.


பித்தும் பிடித்தது. பிதற்றலும் தொடங்கியது. 

அப்பிதற்றலில் வெளிப்பட்டவையே ‘ஆன்மார்ப்பணத் துதி சுலோகங்கள்’ ஐம்பதும்.இக்காரணத்தால் இந்நூலுக்கு, ‘உன்மத்த பஞ்சாசத்’ எனவும்,
  ‘உன்மத்தப் பிரலாபம்’ எனவும் வேறு பெயர்களும் ஏற்பட்டன.
இந்நூல் அரிய கருத்துக்களை கொண்டது.

மாற்று மருந்தால் பித்தம் மாறித் தெளிந்தபின், தம் மாணாக்கர்கள் காட்டிய சுலோகங்களைக் கண்ட பின்னர், தீட்சிதர், தாம் கொண்டிருந்த ஐயம் அகலப் பெற்றார்.
“உண்டியிற் பட்டினி நோயிலுறக்கத்தில் – ஐவர் கொண்டியில்” பட்டபோதும், சாம் அன்றும் சங்கரனை நம் மனம் மறவாது எனத் தைரியம் கொண்டார்.

தீட்சிதர் அருளிய ஆன்மார்ப்பணத் துதி சுலோகங்கள்,,
“அன்பினால் ஆவியோடியாக்கை ஆனந்தமாய்க் கசிந்து உருகி”ப் பாடியவை. உடலவிழ உயிரவிழ உணர்வவிழ உளமவிழ 
உண்மைப் பொருளை உணர்ந்து பாடியவை.

பரமசிவ பத்தர் உள்ளந் தித்திக்கும் அன்புச் சுவை ததும்பியவை.

முழுமுதலாகிய சிவபரம்பொருளின் உரைத்தற்கரிய பெருமையை உரைக்கத் துணிந்த தம்முடைய ‘சாகசத்தை’ப் பொறுக்கும்படி வேண்டி, யாராலும் சொல்லுதற்கு அரிதாகிய அந்த அளப்பரும் பெருமையைச் சொல்லும் ஆற்றலும் அவனிடத்து மெய்யன்பு உடையவருக்கே எய்தும் என்கின்றார்.