அப்பாவிப் பறவை டோடோ..

மொரீஷியஸ் சின்னத்தில் இருக்கும் பறக்கமுடியாத பறவைகளுள் ஒன்றான டோடோ பறவையின் இனம் முற்றிலுமாக அழிக்கப்பட்டதற்கு மனித இனமே முக்கிய பொறுப்பு ஏற்க வேண்டும்.

இதுமொரீசியஸ் தீவில் வாழ்ந்த பறக்க முடியாத பறவையாகும். ஏறத்தாழ ஒரு மீட்டர் உயரமான டோடோ நிலத்தில் கூடு கட்டி வாழ்ந்தது; பழங்களை உணவாகக்கொண்டது.
டோடோ மனிதர்களைக் கண்டு அஞ்சாமை அதன் அழிவுக்கு காரணமானது



பழங்காலத்தில் மொரீசியஸ் தீவில் அமைதியாக வாழ்ந்துகொண்டிருந்த இந்தப் பறவைகளுக்கு வில்லனானவர்களே மனிதர்கள்தான்.

1598-ஆம் நூற்றாண்டில் மொரிசியஸ் தீவில் வந்து இறங்கிய போர்ச்சுகீசிய மாலுமிகள் ஒரு புதுவிதமான பறவை இனம் ஒன்றைக் கண்டார்கள். 

அப்பறவையின் மூக்கு வாத்து போலவும், உடல் கோழியைப் போலவும் இருந்ததாம். சாதாரணமாக இருபது கிலோ வரை எடை இருக்குமாம்.

பொதுவாக பறவைகளானாலும் சரி அல்லது விலங்குகளானாலும்சரி புதிய மனிதர்களைக் கண்டால் மிரட்சியுடன் பார்ப்பது அல்லது விலகி ஓடுவதுதான் வழக்கம். ஆனால் மொரீசியசில் இருந்த இந்த அப்பாவிப் பறவையோ பழக்கப்பட்ட கோழிக்குஞ்சு போல மனிதர்களையே சுற்றிசுற்றி வந்தது

அப்பறவையின் பலவீனமே யாரைக்கண்டாலும் வெகுளியாய் அருகே வந்து விளையாடும். அதன் அன்பை முட்டாள் தனமாக கருதிய மாலுமிகள் தங்கள் மொழியில் அப்பறவையை முட்டாள் பறவை என அழைத்தனர். அதாவது அதற்கு டோடோ என பெயரிட்டனர்.

நாமாக இருந்திருந்தால் கொஞ்சம் இரைபோட்டு பழக்கப்படுத்தி கூடவே வைத்திருப்போம். ஆனால், அந்தத் தீவில் குடியேறியவர்களுக்கோ கொழுத்த புறா போன்று, சுமார் 20 கிலோ எடையுடன் இருந்த டோடோவைப் பார்த்ததும் நாவில் நீர் ஊறியிருக்கவேண்டும். தீக்கோழி போல விரைவாக ஓடும் என்று நம்பப்பபட்டபோதிலும்கூட அந்தப் பறவை இந்த புதிய ஆக்கிரமிப்பாளர்களான மனிதர்களைக் கண்டு ஓடவில்லை. அதுதான் அவற்றிற்கு வினையாயிற்று.

டோடோ என்ற பெயருக்கு அப்பாவித்தனம், வஞ்சகரை எளிதில் நம்பி ஏமாறுவது, விரைவில் அழிந்துபோவது என பல்வேறு வகைகளில் பொருத்தம் கொள்ளலாம். ‘டோடோ போல சாகாதே!’ என்பது இன்றும் ஆங்கிலத்தில் புழக்கத்திலிருக்கும் ஒரு வழக்குச்சொல்.

எளிதில்சிக்கிக்கொள்ளும் டோடோ பறவையை மனிதன் தனது உணவுக்காக தொடர்ந்து வேட்டையாடத் தொடங்கினான். 1681-ஆம் ஆண்டு கடைசியாக மிச்சப்பட்ட ஒரே டோடொ பறவையும் இறந்துபோனது.

மனிதன் கண்ணில்ப்பட்ட நூற்றாண்டுக்குள்ளாகவே, ஒட்டு மொத்த ஒரு பறவை இனமே அழிந்து போனது தான் பெரும் சோகம்.

டோடோ பறவையினம் அழிந்த பிறகுதான் இன்னொரு உண்மை சுற்றுச்சூழல் விஞ்ஞானிகளுக்குப் புரிந்தது.

மொரிசியஸ் தீவில் பிரமாண்டாமாக நின்று கொண்டிருந்த ‘கல்வாரியா’ என்னும் மர இனமும் மெல்ல அழியத் தொடங்கியது. அதற்கு முக்கியக் காரணம் டோடோ பறவை கல்வாரியா மரத்தின் பழங்களை விரும்பி உண்ணக் கூடியவை. அவ்வாறு உண்டு தன் வயிற்றில் செரித்து வெளியேறும் கழிவுகளில் கலந்து விழும் கல்வாரியா மரத்தின் விதைகள் மட்டுமே காடுகள் முழுவதும் மீண்டும் முளைக்கும் தன்மையைப் பெற்றிருந்தன.

மனித மண்டையோட்டைப்போல கடினமான உறையுடைய விதைகளை உடையது என்பதால் அந்த மரத்திற்கு இப்பெயர். இந்த மரத்தின் பழங்களை டோடோ தின்றுவிட்டு கொட்டைகளைத் துப்புவது வழக்கம். டோடோக்களின் வயிற்றினுள் புகுந்து வந்த கல்வாரியா விதைகள் மட்டுமே முளைக்கும்திறன் பெற்றவையாக இருக்கும்; மற்ற விதைகள் முளைக்காது. டோடோக்களின் வயிற்றில் சுரந்த ஏதோவொரு சுரப்பு அந்த விதைகளை பக்குவப்படுத்தி, ஓடுகளை இளக்கி பின்னர் முளைக்கச்செய்திருக்கிறது.

இப்படியொரு ஆச்சரிய உறவு பறவைக்கும், மரத்திற்கும் இருந்திருக்கிறது. இதை அறியாத மக்கள் டோடோ பறவையை வேட்டையாடிவிட, அதைத் தொடர்ந்து  அதனுடன் நெருங்கிய தொடர்பு வைத்திருந்த கல்வாரியா மர இனமும் பெருமளவில் அழிந்தது.

டோடோக்கள் அழிந்துபோனதால் உடனடி இழப்பைச் சந்தித்தவை இந்த மரங்களே.

பிற்காலத்தில் வான்கோழிகளுக்கு இம்மரப் பழங்களைச் சாப்பிட கொடுத்து, அதன் விதைகளில் சில முளைப்புத் திறனைப் திரும்பப் பெற்றன. மொரிசியஸ் தீவில் இம் மரங்கள் மீண்டும் பெருக முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்டு வருகின்றனவாம். ஆனால் அழிந்த டோடோப் பறவையை இப்போது ஓவியங்களாகத் தான் பார்க்க இயலுகிறது.

இயற்கை ஒன்றுக்கொன்று நுன்னிய தொடர்பு கொண்டது. நாம் எதை அழித்தாலும் அதற்கு எதிர்விளைவு இருக்கிறது. டோடோ பறவையும், கல்வாரியா மரமும் இதற்கு உதாரணம்.

ஆக, சூழலில் உள்ள எந்தவொரு உயிரும் அழியும்போது ஏதோவொரு உயிரினம்தானே அழிகிறது என்ற பொறுப்பற்றதனத்துடன் நாம் விலகிப்போகமுடியாது; கூடாது. நமது வாழ்வும் எதோவோர்வகையில் அந்த உயிருடனும் பின்னிப்பிணைந்தே இருக்கிறது. அற்பமானவை என்று உலகில் எதுவுமே இல்லை.

இந்த உலக வளத்தையெல்லாம் அள்ளித்தின்று தீர்த்துவிடும் கோரப் பசியோடு

நவீன அறிவியல் வலைகளோடு நாமும் டோடோக்களைப்போல அழியப்போகிறோமா?